określenie stosowane wobec muzyki XVII i 1. poł. XVIII w., wyróżniającej się rozwojem techniki basso continuo, upowszechnieniem systemu dur-moll oraz specyficzną praktyką wykonawczą, opartą na improwizacyjnej ornamentyce linii melodycznej. Odrzucając skomplikowane formy polifonii wokalnej renesansu, m. b. zwraca się w stronę monodii ułatwiającej przekazywanie tekstu. Jedna z postaci monodii - recytatyw - wraz z arią staje się podstawą formy operowej (C. Monteverdi, J.B. Lully, H. Purcell, A. Scarlatti, G.F. Händel) oraz innych wielkich form wokalno-instrumentalnych: oratorium (G. Carissimi, J.S. Bach, G.F. Händel), kantaty świeckiej i kościelnej (J.S. Bach, A. Corelli), pasji (H. Schütz, J.S. Bach). W muzyce instrumentalnej bujnie rozwija się styl koncertujący oparty na przeciwstawianiu jednego instrumentu lub ich grupy orkiestrowemu tutti oraz na elementach wirtuozowskich; kształtuje się w ten sposób forma concerto grosso (A. Corelli, G.F. Händel, J.S. Bach), koncert solowy (A. Vivaldi), a także formy sonatowe i symfonia koncertująca. M. b. chętnie sięga po tematy ludowe, wykorzystując je w utworach na instrumenty solowe (J.S. Bach, G.Ph. Telleman), wśród których są m.in. traktowane po wirtuozowsku organy (J.S. Bach, D. Buxtehude), umożliwiające pełne rozwinięcie technik polifonicznych ( fuga); liczne kompozycje przewidziano na klawesyn oraz będący jeszcze wtedy nowością fortepian, a także lutnię, harfę, instrumenty dęte (obój miłosny, trąbka i in.). Muzyka b. jest do dziś inspiracją dla wielu kompozytorów, nawet posługujących się skalami atonalnymi, dodekafonią i serializmem.
- KAMERALNA MUZYKA, musica da camera, komnatowa...
- WOKALNA MUZYKA, muzyka przeznaczona do...
- DUŃSKA MUZYKA, formy ludowe zostały...