(muz. 3)
w romantyzmie s. nabrało charakteru lirycznego i stało się formą samodzielną, rozbudowaną; zmienił się także jego charakter - zamiast pogodnego, niefrasobliwego nastroju pojawiły się pierwiastki patosu i dramatyzmu (np. S. h-moll lub S. b-moll F. Chopina); jedynie nieliczni twórcy (np. F. Mendelssohn) kontynuowali dawną tradycję s., czyniąc z niego fragment większej kompozycji, łagodzący poprzednie napięcia; nieco później weszło w skład poematu symfonicznego (P. Dukas) lub koncertu (S. Prokofiew), gdzie pełniło funkcje motoryczne.