jedna z podstawowych cech wrażeniowych dźwięku, umożliwiająca uporządkowanie dźwięków od "niskich" do "wysokich"; w.dź. zależy przede wszystkim od ich częstotliwości; w muzyce dźwięki porządkuje się pod względem wysokości zgodnie ze skalą częstotliwości wyrażoną w półtonach temperowanych (równym stosunkom częstotliwości odpowiadają równe interwały); psychologiczna skala w.dź. nie pokrywa się ściśle ze skalą muz.: wrażenie wysokości tonów zmienia się przy dużych natężeniach (w niskim rejestrze wysokość obniża się wraz ze wzrostem natężenia, zaś w wysokim podwyższa); powstanie wrażenia wysokości uwarunkowane jest minimalnym czasem trwania dźwięku (dla tonów o średnim natężeniu wynosi, zależnie od rejestru, od 0,015 do 0,1 sekundy).
- wysokość dźwięku, cecha zależna od wysokości...
- STRUNA, źródło dźwięku w...
- IDIOFONY, w klasyfikacji Sachsa...