dział poetyki obejmujący badania teoretyczne i historyczne nad rodzajami, gatunkami i odmianami lit.; jej zasady pierwotnie sformułował Arystoteles w swej Poetyce; termin zaproponowany w XIX w. przez Ph. Van Thiegema; do nauki pol. wprowadzony przez S. Skwarczyńską. Rozważania o gatunkach lit. obecne są w wielu dawnych traktatach z zakresu poetyki, gł. w okresie renesansu (J.S. Scaliger), baroku (K.M. Sarbiewski) i klasycyzmu (F. Boileau); opisy gatunku łączyły się ze wskazaniami normatywnymi, określającymi warunki doskonałości utworu; opisując gatunki, zajmowano się wyłącznie tymi, które uznawano za godne uprawiania (np. epos - przy pominięciu romansu lub powieści); w XIX w. czynnik normatywny ulega osłabieniu; zwrócono wtedy uwagę na historyczny, a nie idealny charakter gatunku lit. We współczesnej g. oprócz opisu i badania historii poszczególnych gatunków pojawiają się pytania o sposób ich istnienia, funkcję, wpływ na świadomość odbiorcy i twórcy, o recepcję dzieła; podejmuje się także próby analizy gatunku jako swoistego układu językowego (tzw. Szkoła Chicagowska); g. współczesna korzysta w ustaleń innych gałęzi teorii lit. i wielu innych nauk humanistycznych (np. semiotyki, językoznawstwa, teorii komunikacji, psychologii i socjologii, folklorystyki itd.).
- genologia, (gr. gnos = ród +...
- filmu genologia, (gr. gnos = ród, pochodzenie...
- fabularyzowany dokument, film dokumentalny, w...