początkowo piśmiennictwo o sztuce ograniczało się do żywotów artystów i przewodników po zbiorach i obiektach, dopiero później wyłoniła się pełniejsza historiografia; pierwszym ujęciem historycznym zjawisk artystycznych jest kronika florencka F. Villaniego (1404-05); typ biografii artystycznych zapoczątkowali L. Ghiberti, G. Vasari; na początku XIX w. pojawiły się pierwsze prace zawierające w tytule określenie "historia sztuki" (J.J. Winckelmanna, L. Lanziego, J.D. Fiorillo); metodologia historii sztuki jest zbliżona do ogólnej metodologii historii; zadania dyscypliny pojmowano rozmaicie: podporządowywano wartościowanie jednemu ideałowi stylistycznemu (klasyczność i renesans), następnie dopuszczono pluralizm estetyczny i równouprawnienie stylów; w XX w. zaczęto szerzej uwzględniać kontekst społeczny i kulturowy, zintensyfikowano badania faktograficzne (inwentaryzacja zabytków i dzieł sztuki), objęto badaniami pomijane epoki i kierunki; polskie badania nad sztuką koncentrowały się na twórczości rodzimej (ośrodek krakowski do I woj. świat.), metodologii i sztuce europejskiej poświęcała uwagę szkoła lwowska, w okresie międzywojennym ośrodkami historii sztuki stały się też Poznań i Wilno; po 1945 czynny jest nadal ośrodek krakowski, reprezentowany m.in. przez A. Bochnaka, K. Estreichera, W. Molé, J. Szablowskiego, T. Dobrowolskiego, H. Blum; w Warszawie po Z. Batowskim historią sztuki zajęli się z osiągnięciami M. Walicki, J. Białostocki, S. Lorentz, P. Biegański; w badaniach nad teorią sztuki i estetyki oraz dziejami związanych z tym pojęć i terminów wielce zasłużył się Wł. Tatarkiewicz.
- historia literatury, podstawowy (obok teorii...
- GRECJI STAROŻYTNEJ SZTUKA, twórczość artystyczna...
- CZESKA SZTUKA, początki sztuki na terenie...