IMAGIZM

kierunek w poezji angielskiej i amerykańskiej w latach 1912-20; nazwa pochodzi od ang. słowa image (obraz); wg i. najistotniejszym elementem poezji jest obraz, charakteryzujący się jasnością i dokładnością szczegółów, realizowany w języku oszczędnym, operującym skrótami, często koncentrujący się wokół jednej tylko metafory, pojmowany jako swoisty przebłysk świadomości, prowadzący do intuicyjnego wniknięcia w istotę życia; obraz ma charakter momentalny, co pod tym względem zbliża i. do impresjonizmu; różni się od niego m.in. tym, że poeta jest tu traktowany jako swoisty "katalizator" (wg określenia T.S. Eliota) procesu twórczego: wiersz imagistowski miał stanowić neutralny i obiektywny "zapis" momentu zetknięcia się bodźców zewnętrznych z ich wewnętrznymi skutkami, uwzględniający zarówno obecność elementów racjonalnych, jak skrajnie emocjonalnych; wiele inspiracji dla imagistów płynęło z poezji chińskiej i japońskiej (haiku); gł. postacią w początkach i. był E. Pound, najwybitniejszym zaś jego teoretykiem T.E. Hulme, obok niego A. Lowell, J.G. Flechter, H. Doolittle, R. Aldington. Program i. sformułował 1913 F.S. Flint; i. wywarł wpływ na dalszy rozwój poezji anglojęzycznej, m.in. T.S. Eliota, H. Crane'a, W. Stevensa, jak również na kształtowanie się tendencji w krytyce lit. (New Criticism).