(1963-81)
tygodnik społ.--kult. wychodzący w Warszawie, powołany do życia decyzją ówczesnych władz PRL w miejsce zlikwidowanych "Nowej Kultury" i "Przeglądu Kulturalnego". Redaktorem naczelnym został J. Wilhelmi, a zastępcami R. Bratny i B. Czeszko. W artykule programowym autorzy deklarowali zwrócenie się ku "dziesiątkom tysięcy odbiorców", a nie "ku zamkniętym kręgom koneserów", "krytycyzm wobec burżuazyjnych treści", "walkę z reakcyjną ideologią [...] płynącą z kapitalistycznego świata". Duża grupa pisarzy od początku odmówiła współpracy z pismem. Po objęciu redakcji "K." przez D. Horodyńskiego (1973) charakter tygodnika nieco się zmienił. Zakres tematów podejmowanych w "K." był od początku szeroki: obejmował problemy literatury i sztuki, życia kult. i społ., najnowszej historii. W tygodniku drukowano fragm. powieści, opowiadania i wiersze współcz. Szczególną wagę przywiązywano do reportażu lit. Z pismem współpracowali znakomici reporterzy, m.in. S. Kozicki, A. Mularczyk, E. Redliński, E. Skalski, drukował w nim M. Wańkowicz. "K." zgromadziła też najlepszych ówczesnych felietonistów. Do ich grona należeli m.in. K. T. Toeplitz (Kuchnia polska), Hamilton (Perswazje), A. Małachowski (Pamiętnik współczesny), A. Osęka (Sytuacje), B. Tomaszewski (Laury i kolce). Specjalnością były cykliczne publikacje, np. Prezentujemy (artykuły o pisarzach), Wielcy polskiej publicystyki, Dzieje ćwierćwiecza (omówienia książek). Tygodnik podejmował wiele działań: ogłaszał ankiety wśród ludzi kultury (np. na temat stanu pol. krytyki lit.), konkursy na utwór lit., reportaż, recenzję, inicjował ogólnopolskie dyskusje (np. o nauczaniu literatury w szkołach czy o uniwersytetach - dyskusja prowadzona w 1964 r. przerodziła się w atak na Instytut Badań Literackich PAN). Od 1964 r. "K." przyznawała coroczne nagrody w dziedzinie literatury, publicystyki i eseistyki, nauki i działalności kult. czy popularnonaukowej. W l. 70. na łamach pisma często pojawiały się artykuły dotyczące przełomu październikowego i likwidacji "Po prostu". Ostatni numer "K." ukazał się w przeddzień ogłoszenia stanu wojennego. Pismo zostało zawieszone; do dziś nie wznowiono jego wydawania.