(1832-33)
jedno z I pol. pism emigracyjnych, wyd. i red. przez E. Januszkiewicza. Świetność przeżywało w II kwartale 1833 r., gdy red. i autorem większości tekstów został A. Mickiewicz (m.in. O dążeniach ludów Europy, O bezpolitykowcach i polityce "Pielgrzyma", O ludziach rozsądnych i ludziach szalonych), który kontynuował w "P. P." myśli z Ksiąg narodu i pielgrzymstwa polskiego dostosowując je do ówczesnej sytuacji polit. Twierdzenie o misji Polaków wywodził z przekonania o ich wrodzonym umiłowaniu wolności i gotowości do ofiar. Głosił pewność rychłego zwycięstwa. Wierzył we wspólnotę wyzwalających się ludów i w to, że bez wyzwolenia Polski nie jest możliwe rozwiązanie problemów Europy. Ostro atakował despotyczne rządy. Próżnemu gadaniu przeciwstawiał filozofię czynu, a rozumowi - instynkt (intuicję). Opowiadał się za rewolucją - wyrazem duszy ludu. Za gł. zadanie polityki uważał współodczuwanie z ludem i umiejętność wnikania w jego instynkt.