(gr. authentikós = prawdziwy)
lit. prąd międzywojnia; w Rosji wzbudził potrzebę służebności sztuki wobec życia; w Niemczech nazwany "nową rzeczywistością"; w Polsce: 1. W prozie na fali popularności a. powstała grupa lit. Przedmieście (1933-37, m.in. H. Boguszewska, Z. Nałkowska, G. Morcinek, H. Górska). A. wynikał z poczucia dezintegracji, przeciwstawiał wyobraźni konkret, fikcji - rzetelną informację; w liryce oznacza prostotę, w epice wykorzystanie dokumentalnej formy, w sztuce konieczność rejestrowania faktu. Koncepcje a. były od początku kwestionowane przez krytykę lit., która zarzucała im wtórność, wskazywała na analogiczne postulaty XIX-wiecznego realizmu i naturalizmu; największe zastrzeżenia dotyczyły prób ograniczenia wyobraźni twórcy na rzecz jedynie dokumentowania rzeczywistości. 2. W poezji program poetycki S. Czernika sformułowany w opozycji do Skamandra i awangardy krakowskiej. Reakcja na nieautentyczność, zakłamanie świata i sztuki. Główne założenie: "poszukiwanie prawdy artystycznej w ścisłym związku z prawdą życiową" (Czernik). A. nie uznawał istnienia hierarchii tematów - wszystkie były godne poezji, jeśli wynikały z rzeczywistej wiedzy i doświadczeń artysty. Negował również sens ustaleń normatywnych; odrzucał eksperyment formalny. Dopuszczał w poezji każdą formę, która jest adekwatna do treści. Do poetów akceptujących a. należeli m.in. J. B. Ożóg i J. A. Frasik. Nie stworzyli oni jednak formalnej grupy.