(1883-1940)
prozaik, tłumacz, publicysta, starszy brat J. Kadena-Bandrowskiego. Studiował slawistykę oraz filozofię na UJ i uniw. w Pradze. Lata 1915-19 spędził w Rosji - był współorganizatorem Dywizji Syberyjskiej i wiceprezesem Polskiego Komitetu Wojskowego. W l. 1919-20 mieszkał we Lwowie, potem w Poznaniu, skąd w czasie II wojny światowej, wysiedlony przez Niemców, przeniósł się do Krakowa. Debiutował nowelami w warszawskim "Kurierze Porannym" (1902). Podejmował różne tematy. O Kaszubach i morzu pisał m.in. w Zolojce. Powieści z nadmorskiej Polski (1928) i Sosence z wydm. Opowieściach morskich (1930). Przeżycia z Rosji utrwalił w zbeletryzowanym pamiętniku Przez jasne wrota (1920). Szczególnie fascynował go Wschód (Wieś 14 mili. Nowele chińskie, 1920). Największy rozgłos zyskała groteskowa powieść Krwawa chmura (1920), której akcja toczy się w ostatnich latach dynastii mandżurskiej. Bohater - wieśniak wędruje przez Chiny (groteskowo-makabryczny obraz), dociera do Moskwy, gdzie wstępuje do rewol. tajnej organizacji chińskiej. W jej obraz wpisał autor swoje doświadczenia z okresu pobytu w Rosji. B. wydał także zbiór wierszy Bajki ucieszne i powieść Romans Marty.