(1906-83)
poeta, prozaik, tłumacz, rzeźbiarz. W czasie II wojny światowej żołnierz Batalionów Chłopskich. Aresztowany przez gestapo w Tarnowie. Po wojnie zamieszkał w Katowicach, twórczość związał ze Śląskiem. W Polskim Radio zajmował się tematyką wiejską. W l. 1949-50 był członkiem redakcji "Odry", od 1961 - kierownikiem lit. Teatru Nowego w Zabrzu. W liryce podejmował tematykę społ. (t. Pieśń o jaworowym krzaku, 1938; Chrystus w zaułku, 1939), ukazywał wieś i jej pejzaż w konwencji sielankowej lub baśniowej (m.in. Mój krajobraz, 1966; Świtem na skraj lasu, 1974; Notatnik beskidzki, 1975). Był autorem powieści (m.in. Trudna młodość, 1956; Kurtokowie, Saga śląska, 1962; Przyjaźń o zmierzchu, 1971; Życie demonów, 1982), zbiorów opowiadań (m.in. Ludzie i świątki, 1959) i reportaży. Opracował zbiory baśni (m.in. Baśnie kwitną na hałdach, 1962) oraz wybór poezji łużyckiej (Malowane róże, 1970).
- BARANOWICZ Jan, (1906-83)