(1857)
cykl eseistycznej prozy C. Norwida, jakby fragm. dziennika. Dopełnienie Czarnych kwiatów. Na tle wybranych zdarzeń sformułował Norwid teorię "białości" i "ciszy" (zwł. w dramacie), zakładającą celowe użycie wyrazów pozornie pozbawionych ekspresji - w opozycji do krzykliwości i patosu dotychczasowych tragedii. "Mniejszej cokolwiek nieobecności stylu" towarzyszy "nieobecność" w zakresie wydarzeń, np. opis pustej loży teatralnej po zabójstwie min. Rossiego.
- KWIATY, Jeśli przyśnią ci...
- przebiśnieg, kwiat przebiśniegu,...
- LILIANA, Pochodzenia łacińskiego,...