(ur. 1913)
poeta, krytyk lit., tłumacz. Studiował prawo i filologię romańską na UW i w Paryżu. Wojnę przeżył w Warszawie. W l. 1945-46 był sekretarzem redakcji "Odrodzenia", a następnie wicedyrektorem Muzeum Narodowego Polskiego w Rapperswilu i redaktorem "Polski i Świata" w Paryżu. W l. 1950-78 współredagował "Twórczość". W 1963 r. otrzymał nagrodę PEN Clubu. Debiutował w 1936 r. w "Okolicy Poetów". Kluczowym pojęciem dla twórczości B. jest kreująca wyobraźnia. Inspirowała go poezja franc. (zwł. J. Supervielle'a - zbliżonego do nadrealizmu). Poszukiwania środków wyrazu zbliżają B. do lingwizmu. Poeta chętnie posługuje się prozą poet., interesuje go tematyka egzystencjalna. Swoje utwory wydał w tomach: Kryształy cienia (1938), Sprawa wyobraźni (1945), Trzy poematy (1959), Liryki i poematy (1975), Poezje wybrane (1979). Jako krytyk lit. zajmuje się lit. zachodnioeuropejską (gł. franc.) i amer. (Piekła i Orfeusze, 1960; Modelunki, 1966; W skali wyobraźni. Szkice wybrane, 1983; Notatnik amerykański, 1983) oraz pol. (Poezja i niepoezja, 1967). B. jest wybitnym tłumaczem lit. franc. - przełożył m.in. utwory G. Apollinaire'a, P. Eluarda, L. Aragona, A. de Saint-Exupry'ego. Z ros. przetłumaczył Demona M. Lermontowa.
- BIEŃKOWSKI Zbigniew, (1913-94)
- ZBIGNIEW, Pochodzenia starosłowiańskiego,...