(1916-2000)
prozaik, eseista, brat Mariana. Studiował prawo na UW, w l. 1945-50 współred. "Kuźnicy", 1950-52 i 1956-60 "Nowej Kultury", od 1981 zamieszkał we Francji. Utwory B. ilustrują zjawiska ważne dla pol. lit. powojennej, podejmują współcz. problematykę odpowiedzialności człowieka za własne decyzje, częstokroć uzależnionego jednak od hist. uwarunkowań. Debiut powieściowy Drewniany koń (1946) zaliczany jest do tzw. rozrachunków inteligenckich, podobny motyw rozwinięty w duchu realizmu przedstawił w cyklu Między wojnami (1948-51); potrzeba rozliczeń polit. po październiku 1956 zaowocowała powieścią Matka Królów (1957, ekr. 1982). Heroizm walki mieszkańców Warszawy z okupantem stanowi temat Miasta niepokonanego (1946), natomiast rodzajem dokumentu hist. chwili rysującego moralne niepokoje są opowiadania z t. Czerwona czapeczka (1956). Kolejne ich zbiory (Romantyczność, 1960) oraz powieść Sposób bycia (1963, ekr. 1966) ukazują dramat człowieka tracącego poczucie jasnych kryteriów etycznych. Cykl esejów Listy do pani Z. (cz. 1-3, 1958-62) łączy rozważania o zadaniach lit. z rejestracją dość zróżnicowanych problemów współcz. życia, kontynuacją są utwory Dżoker (1966), Rynek (1968), Pomysł (1974) i Nierzeczywistość (1977). Formą pastiszu konwencji epistolarnych, od sarmackiego baroku po współczesność, są Wariacje pocztowe (1972). Kształtowanie się osobowości w procesie układania relacji z otoczeniem jest tematem powieści Rondo (1982). B. opublikował również wspomnienia Mała księga (1970), dziennik Miesiące (cz. 1, 1980, cz. 2-4, 1982-87), eseje lit. Charaktery i pisma (1991). Wyróżniony nagrodą państwową II st.
- BRANDYS Kazimierz, (1916-2000)
- Brandys Kazimierz, (ur. 1916)
- Brandys Marian, (1912-98)