(1901-1975)
poeta, prozaik, krytyk, filozof. Studiował polonistykę na UJ. W l. 1926-27 redagował "Gazetę Literacką", w 1932- -39 pismo "Zet". W czasie okupacji należał do AK. Kierował Instytutem Europy Środkowej, działającym w obrębie Unii Kultury (zrzeszenia inteligencji katol., koordynującego działania kult. w Generalnym Gubernatorstwie) - oficjalnej agendy Delegatury Rządu RP. W I 1943-VI 44 redagował "Kulturę Jutra", mies. poświęcony sztuce, nauce i wychowaniu. Uczestniczył w powstaniu warszawskim. W l. 1946-47 redagował "Tygodnik Warszawski". W 1947 r. został aresztowany. Zwolniony i zrehabilitowany w 1956 r., działał w warszawskim Klubie Inteligencji Katolickiej, publikował w prasie katol., m.in. "Znaku". W 1965 r. zamieszkał w Rzymie, współprac. z radiem i prasą Watykanu. W początkowej twórczości kreślił wizje kryzysu cywilizacji (Kiedy księżyc umiera, 1925; Hotel na plaży, 1927; Cień Parakleta, 1932). Bliski futuryzmowi (Noc centaurów, 1922), potem tworzył wiersze symbol.-wizyjne (Dywan rozkwitający, 1924), zapisywał dylematy współczesności (Patos przemijania, 1960; Oddech planety, 1977). W artykułach dowodził zgodności totalitaryzmu faszystowskiego i komunistycznego. Jako kontynuator romant. mesjanizmu (Istota współczesnego kryzysu cywilizacji, 1943) przypisywał Polsce misję ocalenia duchowych wartości Europy, a artystów zobowiązywał do służenia twórczością narodowi. Był autorem scenariuszy filmowych, dramatów (m.in. Dni Konradowe, 1935). Największą popularność zdobyła pieśń B. Płonie ognisko i szumią knieje.
- BRAUN Jerzy Bronisław, ps. Bronisław Rogowski...