(1876- -1901)
jeden z najciekawszych poetów Młodej Polski, tłumacz. Syn poety romant., Karola B. W czasie studiów na Uniw. Lwowskim (filozofia, prawo, teologia) nawiązał kontakt ze środowiskiem tamtejszych literatów - na zebraniach czytał swoje przekł. poezji franc., zwł. Baudelaire'a, Verlaine'a, Maeterlincka i brata - Wincentego B. Dostrzeżony i wysoko oceniony przez S. Przybyszewskiego, stał się jednym z członków jego cyganerii. Pracował w red. krakowskiego "Życia", potem "Chimery". Popełnił samobójstwo w wieku 25 lat. Cała twórczość B. została zebrana w tomiku Nim serce ucichło (1910), w którym znalazły się rozproszone po czasopismach wiersze i przekłady. Ta skrajnie pesymistyczna poezja wyrażała obsesje i nastroje dekadentów. Mówiła o daremnym poszukiwaniu jakiegokolwiek duchowego oparcia w świecie bez idei i bez Boga (Próżnia), o pragnieniu śmierci, fascynacji nią (O, przyjdź) i lęku przed jej nieodgadnioną tajemnicą, o zmysłowej miłości, zubożającej duchowo mężczyznę (Ukrzyżowanie). Twórczość B. porusza szczerością wyznań, jest silnie ekspresywna, a zarazem oszczędna w doborze słów. Poeta po mistrzowsku posługiwał się symbolem i alegorią, kreślił sugestywne obrazy oparte na niezwykłych skojarzeniach, wykorzystywał synestezje, tworzył wyszukane kompozycje, układy strof i rymów.
- BRZOZOWSKI Stanisław Korab, (1876-1901)