(1911-64)
historyk i teoretyk literatury. Studiował polonistykę na UW. Jako pracownik Biblioteki Narodowej (1937-44) w czasie okupacji brał udział w ratowaniu pol. zbiorów bibliotecznych. Po powstaniu warszawskim wywieziony do obozu na terenie Niemiec. Pracował w Ministerstwie Oświaty, wydawnictwie Książka i Wiedza (redagował Bibliotekę Pisarzy Polskich i Obcych). Współorganizator i wicedyrektor Instytutu Badań Literackich PAN. Od 1948 r. prof. UW, twórca i kierownik (od 1955) Katedry Teorii Literatury. Najwięcej prac poświęcił lit. staropol. (zwł. renes.), interpretując ją ze stanowiska marksistowskiego (m.in. Przełom renesansowy w literaturze polskiej, 1956; Szkice i materiały z literatury staropolskiej, 1955). Prowadził prace z zakresu teorii literatury (m.in. Spór o polski sylabotonizm, 1957; Stylistyka, poetyka, teoria literatury, 1966). Zajmował się też dziejami pol. książki i drukarstwa. Był inicjatorem i red. naczelnym (do 1963) Bibliografii literatury polskiej - Nowy Korbut.
- BUDZYK Kazimierz, (1911-1964)