(Pieśń IX z ks. I)
biesiadno-refleksyjna pieśń J. Kochanowskiego, częściowo naśladująca Horacego (Carmina III, 29), połączenie epikurejskiej i stoickiej refleksji nad życiem. Początek ma charakter biesiadny (motywy stołu, wina, gęśli i lutni), głosi Horacjańską dewizę carpe diem. Świadomość zmienności Fortuny i bezsilności człowieka wobec niej, a także ludzkiej niewiedzy (nieznajomość przyszłości) przeciwstawionej wszechwiedzy Boga skłania podmiot mówiący do stoickiej refleksji nad potrzebą zachowania pogodnej równowagi ducha osiągalnej dzięki rozumowi i cnocie. Pieśń harmonijnie łączy elementy światopoglądu chrześc. (Bóg - najpewniejsze oparcie dla człowieka) z antycznymi, wskazującymi drogę do życia w poczuciu bezpieczeństwa i w harmonii ze światem.