(1843-1920)
pisarz, eseista, pamiętnikarz. Studiował prawo w Pradze i w Krakowie, pełnił wiele funkcji publicznych, w tym m.in. ministra ds. Galicji w rządzie austr. Współpracował m.in. z lwowskim "Dziennikiem Literackim" i krakowskim dziennikiem "Kraj", w którym prezentował cykl satyr. sylwetek osobistości artyst. i polit. Ch. jest autorem prac z dziejów kultury franc. i wł., m.in. Królowa Bona (t.1-2, 1876), Siena (1904), Dwór w Ferrarze (1907), Rzym. Ludzie Odrodzenia (1909), Rzym. Ludzie Baroku (1912), Rokoko we Włoszech (1915), Historie neapolitańskie (1917), Ostatni Walezjusze (1920). Ponadto opublikował utwory satyr.-polit. Album fotograficzne (cz. 1-2, 1870-71), Zwierciadło głupstwa (1877), pisał też powieści, ale prawdziwym wydarzeniem lit. stały się wydane wiele lat po jego śmierci Pamiętniki (t. 1-2, 1951).