(Pieśń XXV z ks. II)
jeden z najwcześniejszych, ale i najdojrzalszych utworów J. Kochanowskiego. Drukiem ukazał się na pocz. l. 60. XVI w., dołączony do poematu Zuzanna. Dziękczynna modlitwa. Ze względu na podniosłą tematykę i styl oraz charakter apostroficzny zwana Hymnem. Głosi pochwałę Boga przez sławienie jego dzieła - świata. Bóg w H. to wszechobecny Deus artifex (por. dobór czasowników), stwórca świata pięknego, harmonijnego, uporządkowanego (doskonałego dzieła sztuki - por. zasady estetyki renes.). Obraz natury jest uproszczony, syntetyczny (ważność harmonii i ładu, a nie cech indywidualnych). W obrazie świata człowiek zajmuje miejsce najważniejsze - to dla niego w darze Bóg stworzył świat. Odwdzięczyć się może miłością i modlitwą. Harmonii dzieła Boskiego odpowiada harmonia stylu (np. brak przerzutni). Przez badaczy lit. pieśń określana jest jako "manifest renesansowy J. Kochanowskiego" (W. Weintraub), "manifest humanistycznej religijności" (J. Ziomek).