(1485-1548)
poeta, humanista, dyplomata, biskup. Pochodził z gdańskiej rodziny rzemieślniczej, studiował w Akademii Krakowskiej. Był znakomitym dyplomatą na dworze Zygmunta I Starego i Bony, podróżował po całej Europie, znał osobiście większość ówczesnych panujących, przyjaźnił się m.in. z M. Kopernikiem, Erazmem z Rotterdamu, biskupem S. Hozjuszem. W czasie pełnienia urzędu biskupa warmińskiego założył w swej siedzibie w Lidzbarku ośrodek nauki i sztuki, bibliotekę i galerię obrazów. Cesarz niem. Maksymilian I uhonorował go laurem poet. i szlachectwem. D. pisał tylko po łacinie czerpiąc z klasycznych wzorów antycznych, głównie Owidiusza i Wergiliusza. Był autorem wielu wierszy okolicznościowych, wśród których wyróżniają się epickie epitalamium na zaślubiny Zygmunta Starego z Barbarą Zapolya (1512) i późniejsze dla królowej Bony (Epithalamion reginae Bonae, 1518), w których nie stroniąc od wyrażania radości życia objaśniał politykę króla. Charakter manifestu polit. ma poemat De nostrorum temporum calamitatibus silva (1530). D. był też twórcą jednej z pierwszych elegii miłosnych Elegia amatoria (1518), licznych epigramatów i epitalamiów. Pod koniec życia, świadom ulotności tego, co ziemskie, tworzył wiersze rel., np. Hymni aliquot ecclesiastici (Księga hymnów religijnych, 1548), z których wyłania się program chrześc. humanizmu. Z ostatniego okresu pochodzi też Epitaphia Joannis Dantisci (Nagrobek sobie samemu).