(1834-1908)
poetka, powieściopisarka, improwizatorka. W l. 1846-49 redagowała wraz z siostrą rękopiśmienny miesięcznik "Pszczółka". W 1863 r. wyjechała z zesłanym ojcem w głąb Rosji - odbyła wiele podróży po Syberii. W 1865 r. wróciła do Warszawy. Od 1869 r. prowadziła jeden z najbardziej liczących się salonów lit. Od 1852 r. publicznie improwizowała, zdobywając dużą popularność. Pisała wiersze wzywające do walki (Pod niebieską chorągwią, 1881) i głoszące apoteozę wiary (Na cześć wiary, 1886). Największym jej przedsięwzięciem był cykl Polska w pieśni, transponujący baśnie i podania oraz przedstawiający wydarzenia hist. w różnych gat. lit. (nawiązanie do pomysłu pieśnioksięgu narod. Tow. Przyjaciół Nauk). Zaczynał się Lechem (1859), a kończył eposem Sobieski pod Wiedniem (wyd. fragm. 1894-1908). Był to zbiór patetycznych, martwych literacko utworów. Z dorobku lit. D. próbę czasu wytrzymały Panienka z okienka (1893) - hist. powieść mieszczańska, oraz Pamiętnik obejmujący l. 1834-97. Twórczość pisarki budziła różne reakcje: od uwielbienia po szyderstwo.