(1699?-1765)
poetka wysoko ceniona przez współczesnych, nazywana "Muzą sarmacką", "polską Sapho". Przebywała na dworach Sieniawskich, Branickich, Sanguszków i Czartoryskich - tu zdobyła pewną kulturę lit., poznała mitologię i jęz. franc. W 1756 r. osiadła w klasztorze bernardynek w Tarnowie. Jej mecenasami byli A. i J. Załuscy. J. Załuski wydał wiersze D. pt. Zbiór rytmów duchownych, panegirycznych, moralnych i światowych (1752). Kilka jej utworów ukazało się w "Zabawach Przyjemnych i Pożytecznych". Była poetką okresu przejściowego - wykorzystywała poetykę baroku, rokoka i klasycyzmu. Charakter barokowy miały żarliwe wiersze rel. (np. Forteca od Boga wystawiona, piącią bram zamknięta, to jest dusza ludzka z piącią zmysłami) oraz poematy o tematyce awanturniczo-miłosnej, będące przeróbką lub przekładem romansowej lit. franc. z XVII w. (np. Fabuła o książęciu Adolfie). Klasycyzm i rokoko ujawniły się w erotykach, sielankach i satyrach z cyklu Wiersze światowe (charakteryzujące się dążeniem do prostoty języka i stylu), podejmującego nową tematykę, np. Sprzeczka z różnymi zakonnikami o upierach, którym autorka tych wierszy wiary nie daje. Najbliższe klasycyzmowi są poematy Opisanie czterech części roku i Opisanie czterech elementów szkodliwych i pożytecznych: ziemie, wody, ognia i powietrza, nawiązujące do tradycji staroż. poematu opisowego. Opisy pór roku, harmonijny porządek przyrody składają się na arkadyjską wizję świata. Za bogactwo i czystość języka cenili D. pisarze oświec., m.in. I. Krasicki i H. Kołłątaj. Historycy lit. wydali o jej twórczości bardziej surowy sąd. Zarzucali poetce brak kultury lit., płaskość i banalność ujęć, ale i oni odnajdowali w jej twórczości fragm. świadczące o kunszcie lit.
- DRUŻBACKA Elżbieta, (1698?-1765)
- Drużbacka Elżbieta, (ok. 1699-1765)
- ELŻBIETA, Pochodzenia starohebrajskiego,...