(1818-95)
działacz polit., poeta, tłumacz, naturalny syn cara Aleksandra I i Heleny Rautenstrauchowej. W l. 1833-36 studiował lit. i filozofię na UJ. W 1833 r. zaangażował się w antycarską konspirację. Działał na rzecz ludu - jako członek Stowarzyszenia Ludu Polskiego prowadził agitację oraz tajne wykłady z filozofii, psychologii i logiki. Dwukrotnie aresztowany (1837, 38), został skazany na karę śmierci, zamienioną na bezterminowe zesłanie na Syberię. Pozwolenie powrotu do Polski otrzymał w 1858 r. Zamieszkał w Warszawie (redagował tajne pismo "Sternik"), a od 1870 r. w Krakowie. Współpracownik "Gazety Polskiej", "Gazety Warszawskiej", "Biblioteki Warszawskiej". Autor wierszy rewol., krążących w odpisach - wyd. zbiorowe: Dźwięki minionych lat (1848). Zasadą konstrukcji utworów E. jest opozycja: najbardziej znany wiersz Szlachta w roku 1831 i Bartłomiej Głowacki, przeciwstawiający kosyniera spod Racławic zawadiackiemu ułanowi. Do liryki tyrtejskiej należy Szubienica Zawiszy - wiersz upamiętniający A. Zawiszę, straconego w Warszawie uczestnika tzw. partyzantki Zaliwskiego. W tym i innych utworach E. zapowiadał podjęcie przez lud walki o wolność. Na zesłaniu pisał wiersze mistyczne, dawał wyraz swojemu poczuciu wyobcowania. Tłumaczył z ang. (Powieść zimowa Szekspira) i wł. (Życie nowe Dantego).
- EHRENBERG Gustaw, (1818-95)
- Ehrenberg Gustaw, (1818-95)
- GUSTAW, Pochodzenia starogermańskiego,...