(1805-33)
poeta emigracyjny, uczestnik powstania listopadowego. Studiował prawo i filozofię w Berlinie (słuchał wykładów Hegla). Tu poznał A. Mickiewicza. W 1831 r. dołączył do powstania. Odznaczony złotym Krzyżem Zasługi. W 1832 r. wyjechał do Drezna. Ciężko chory na gruźlicę, leczył się w Szwajcarii. Umierającego Mickiewicz przewiózł do Awinionu. G. większą część twórczości poświęcił powstaniu. Sonety wojenne (1833) - cykl 13 wierszy, łączy cechy kroniki i romant. syntezy wydarzeń. Poeta - jako pierwszy w lit. pol. - wprowadził do sonetu epicki opis. Ukazał heroizm ginących i wizję nadciągającej zagłady. Wspomnienia z czasów wojny narodowej polskiej (1833) to zbiór wierszy (hymny, pieśni, modlitwy i epicki obrazek Bitwa pod Grochowem) - niszczącej, bezdusznej sile najeźdźców została przeciwstawiona wiara Polaków i ich służba świętej sprawie. W niektórych utworach, np. w Modlitwie obozowej, pojawia się poczucie misji powierzonej narodowi pol. przez Boga ( mesjanizm). Najbardziej znane dzieło G. to Wacława dzieje (1833) - poemat epicki, próba uzasadnienia romant. buntu. Jedyne, co ocalił wątpiący w sens życia bohater, to jego patriotyzm. G. był wysoko ceniony w swej epoce (np. przez Mickiewicza).
- Garczyński Stefan, (1805-33)
- Garczyński Stefan, (1805-33)
- GARCZYŃSKI, Stefan (1805-33)