(1845-1910)
etnograf-folklorysta, krajoznawca, historyk i archeolog. Studiował w warszawskiej Szkole Głównej i na UJ. Pracował naukowo z dala od środowisk uniwersyteckich, w swoim majątku Jeżewie na Podlasiu, utrzymywał jednak kontakty z niemal wszystkimi wybitnymi uczonymi humanistami epoki. Gromadzone przez 40 lat zbiory z dziedziny archeologii, etnografii i lit. (ok. 10 tys. tomów, liczne starodruki) przekazał AU, Muzeum Narodowemu, Bibliotece Publicznej w Warszawie i Polskiemu Tow. Krajoznawczemu (był jego I prezesem). Najważniejsze dzieło G., do dziś cenne źródło wiedzy o pol. kulturze materialnej końca XIX w., to Encyklopedia staropolska (1900-03). G. był autorem Geografii historycznej (1900), licznych studiów etnograficznych (m.in. Obchody weselne, 1869), utworów o charakterze gawędziarskim i informacyjno-encyklopedycznym (m.in. Rok polski w życiu, tradycji i pieśni, 1900) oraz zbioru szkiców o wycieczkach Niemnem, Wisłą, Bugiem i Biebrzą (Dolinami rzek, 1903) i relacji z odbytej wyprawy z H. Sienkiewiczem (Białowieża, 1903). Pozostawił także wiele zbiorów tekstów lud., m.in. Baśnie i powieści (1879) i Pieśni ludu (1882).