(1804-63)
krytyk lit., publicysta, powieściopisarz. Ukończył elitarne Liceum Richelieugo w Odessie, tuż przed wybuchem powstania listopadowego jako zagorzały przeciwnik walki wolnościowej opuścił Warszawę i osiadł na Ukrainie. Był współtwórcą tzw. koterii petersburskiej, utratę państwowości uważał za przesądzoną, a przejawy samodzielności narod. ograniczał do jęz. i kultury. Jako krytyk debiutował na łamach "Astrei" artykułem Uwagi nad balladami Stefana Witwickiego, z przyłączeniem uwag ogólnych nad szkołą romantyczną w Polszcze, w którym opowiedział się po stronie romantyków, choć nie potępiał też lit. klasycyzmu. Własne spojrzenie na lit. romant. rozwinął w licznych rozprawach wydanych w zbiorze Literatura i krytyka (cz.1-2, 1837, cz. 3, 1838), dzięki którym stał się czołową postacią wśród krytyków epoki. Opublikował też Korespondencję literacką (1842-43), Artykuły literackie, krytyczne i artystyczne (1849). Jako skrajny konserwatysta, wychowany w duchu katolicyzmu, ciągłość tradycji narod. wiązał jedynie ze szlachtą, był piewcą jej kultury i obyczajowości, a gawędę szlachecką uważał za najlepszy sposób obrazowania cech narod. Próbując praktycznie zrealizować proponowany przez siebie model lit. wydał powieści hist. Koliszczyzna i stepy (1838), Stanica hulajpolska (1840-41), Tajkury (1845-46); był współwydawcą źródeł hist. Źródła do dziejów polskich (1843), Pamiętniki domowe (1845).