fragm. pieśni VIII Podróży do Ziemi Świętej z Neapolu J. Słowackiego, opubl. łącznie z Lillą Wenedą (1840). Idea utworu powstała w czasie podróży autora na Wschód, gdy zwiedzając w Mykenach grób Atreusa, przypisywany błędnie Agamemnonowi, zestawił chwałę odważnych Greków ze współczesnym sobie pokoleniem Polaków. Pierwsza część ma charakter osobistych refleksji nad własną twórczością, która w porównaniu do trwałej wielkości Homera okazała się struną, co "drgnęła i pękła bez jęku", smutna jest świadomość posiadania "sennych królestw", "niemych harf" i "słuchaczy głuchych" - niezrozumienia twórczości przez współczesnych. Przywołane dwie wielkie bitwy staroż. świata stają się przyczynkiem do oceny nie tylko własnej postawy, ale przede wszystkim rodaków w dalekiej ojczyźnie. Nieosiągalne dla Polaków jest bohaterstwo Spartan z wąwozu termopilskiego, bliższą może być postawa uczestników klęski spod Cheronei: "Na Termopilach? - Nie, na Cheronei / Trzeba się memu zatrzymać koniowi", w podobnych wymiarach widzi Słowacki klęskę powstania listopadowego. Poeta w dalszej części surowo ocenia pol. szlachtę nazywając ją "czerepem rubasznym", który więzi "duszę anielską", dlatego Polska stała się "Pawiem narodów i papugą / A teraz jesteś służebnicą cudzą". Konieczne jest odrodzenie tradycji i tożsamości narod., a w ślad za tym zjednoczenie w walce o wspólne cele, dlatego autor wzywa: "Zrzuć do ostatka te płachty ohydne,.../ A wstań jak wielkie posągi bezwstydne", wtedy możliwa stanie się jedność wszystkich Polaków: "posąg z jednej bryły". W tym dziele ogromna rola przypada poecie, który pobudzi naród i ma do tego prawo: "Choć muzę moją w twojej krwi zaszargam, / Sięgnę do wnętrza twych trzew - i zatargam".
- AGAMEMNONA GRÓB, potoczna nazwa monumentalnego...
- GRÓB AGAMEMNONA,
- ATREUSA SKARBIEC, zw. też grobem ^Agamemnona^Agamamnon^...