(1933-99)
poeta, przedstawiciel pokolenia 56. Przez dłuższy czas mieszkał na Sądecczyźnie - temu terenowi (zwł. Muszynie) pozostał wierny w twórczości. Założył grupę lit. Muszyna (1957-63). Debiutancki tom wierszy Cuda (1956), utrzymany w ciepłej, żartobliwej tonacji, był sukcesem poety. Na charakter twórczości H. wpłynęła fascynacja poezją K. I. Gałczyńskiego (Cuda), wyobraźnią nadrealistów (Wieża melancholii, 1958), zainteresowanie kulturą lud. (m.in. Mit o świętym Jerzym, 1960; Madonny polskie, 1969) i folklorem miejskim (Budowanie lasu, 1965), często przetwarzanym w konwencji groteskowej. W swoich wierszach H. dociera do zapomnianych, opuszczonych miejsc, opisuje urodę starych cerkiewek, kościołów, chat, piękno pejzażu, pozwala przemówić wyobraźni. Wykorzystuje wątki: sarmacki, ormiański, tatarski, łemkowski. Wśród kilkudziesięciu tomików poezji znalazły się (oprócz wymienionych): Powrót do krainy łagodności (1957), Przejęcie kopii (1958), Zielony majerz (1969), Zielnik (1972), Barokowe czasy (1975), Wiersze sarmackie (1983), Ubrana tylko w trawy połonin (1988).
- Harasymowicz Jerzy, właśc. J. H.-Broniuszyc, (1933-99)