(ur. 1921)
poetka, eseistka, tłumaczka. W czasie wojny łączniczka AK. Po wojnie współpracowała z licznymi czasopismami, m.in. z "Tygodnikiem Powszechnym" i "Odrą", w której m.in. komentowała swoje utwory w rubryce Mój wiersz. Często jest zaliczana do grona poetów-klasycystów. Po wyd. I t. wierszy Pożegnania (1956) publikowała niewiele. Od 1969 zaczęły częściej ukazywać się zbiory jej wierszy: Wolne ręce (1969), Dwoistość (1971), Czuwanie (1978), Chwila postoju (1980), Obcowanie (1987), Czułość (1992). Twórczość H. wyraźnie ewoluowała. Pierwsze tomiki zawierały pogodne, liryczne wiersze. Wolne ręce przyniosły lirykę utrzymaną w poetyce snu, często dramatycznego, niepokojącego. Kolejnym zwrotem był t. Czuwanie - zachowując nastrój poprzednich zbiorów, przyniósł wiersze będące efektem uważnego przyglądania się światu, pragnienia dotarcia do jego istoty (dwoiste widzenie: realność i to, co kryje się pod jej powierzchnią, np. wiersz Jeśli). Powściągliwość wypowiedzi z wcześniejszych tomów ustępuje miejsca wizyjności lub fantastycznej grotesce. H. przeciwstawia człowieka (niespójność wewn., świadomość własnej niedoskonałości i naznaczenia śmiercią) przyrodzie, tworzącej zamknięty, doskonały układ. Bohater lir. jej utworów - mimo poczucia dramatyzmu istnienia - akceptuje je. W twórczości H. z czasem zaczyna dominować proza poet., w której widoczny jest wpływ franc. awangardy. O jej twórcach (Apollinairze, de Nervalu) napisała biografie. Wraz z mężem, A. Międzyrzeckim, opracowała antologię poezji amer. Opiewam nowoczesnego człowieka (1992) oraz napisała kilka książek dla dzieci, np. Pierwsze przygody poziomki (1961). Otrzymała wiele nagród, m.in. PEN Clubu (1980).
- Hartwig Julia, (ur. 1921)
- HARTWIG, Julia (ur. 1921)
- HARTWIG, Walenty (1910-91)