(ur. 1923)
prozaik. W czasie II wojny światowej przebywał w ZSRR. Ukończył szkołę pedag., wstąpił do Armii Czerwonej, potem I Dywizji im. T. Kościuszki. W 1945 r. ukończył szkołę oficerską w Lublinie. W czynnej służbie wojskowej pozostawał do 1952 r. Założył i prowadził żołnierski teatr "Pogotowie Ratunkowe" oraz teatr dywizji, współredagował "Orła Białego", "Żołnierza Polskiego" i radiowe audycje dla wojska. Tematyka pierwszych utworów H. wiązała się z jego doświadczeniami. Debiutancka powieść - pamiętnikarska relacja Kijów, Taszkient, Berlin. Dzieje włóczęgi (1947), choć nie oddawała skomplikowania czasów, zyskała uznanie czytelników naturalnością narracji. Potem przyszły reportaże, powieści, nowele, także eksploatujące tematykę żołnierską. Pierwszą powieścią przełamującą zasadę jednoznaczności świata przedstawionego był Kwiecień (1960), którego bohater - prokurator w przededniu decydującej bitwy tuż przed końcem wojny musi zdecydować o losie młodego żołnierza, ważąc racje wojskowe i zwyczajne - ludzkie. W 1961 r. W. Lesiewicz zrealizował filmową adaptację tej powieści. Zbiorem opowiadań łamiących stereotypy był Krzyż Walecznych (1956, adaptacja filmowa 1959, reż. K. Kutza), próbą przeniesienia westernu w realia powojennych Ziem Odzyskanych - mikropowieść Toast (adaptacja filmowa Prawo i pięść 1964, reż. J. Hoffmana i E. Skórzewskiej). Odmiennym od wcześniejszych utworem był dwuczęściowy Teatr Heroda (1966-67): akcja części I Przed wielką pauzą rozgrywa się przed wojną, II - pt. Opór - w czasie wojny, ukazując patetyczny i ponury obraz Warszawy. W l. 70. H. zwrócił się ku tematyce hist. Powstały wówczas 2 powieści: Przypadki starościca Wolskiego (1976) i stylizowana na romans płaszcza i szpady Crimen. Opowieść jarmarczna (1976), podejmująca na tle barwnego obrazu XVII-wiecznej Rzeczypospolitej problem względności ludzkich ocen. Równocześnie pisał H. utwory o tematyce współcz.: opowiadanie Mgiełka (1970), powieść Yokohama (1975), romans Milczące między nami (1985). Najwybitniejszym utworem H. jest Ja, Michał z Montaigne (1978) - esej-biografia filozofa, mogącego być wzorem dla współczesności, ale nie znajdującego należnego mu miejsca ani w swojej epoce, ani w XX w. W 1990 r. w paryskiej "Kulturze" pod pseud. Korab pisarz opublikował Oko Dajana - 3 opowiadania o marcu 1968. W 1991 r. w zbiorze opowiadań Nowolipie ożywił świat żyd. ulic przedwojennej Warszawy, widziany oczyma chłopca mieszkającego na jednej z nich, ale pozostającego w kręgu pol. kultury. Utwory H. zyskały sobie wielu czytelników dzięki atrakcyjnej fabule, żywej narracji i umiejętnie budowanemu napięciu.