(1942)
wiersz K. K. Baczyńskiego, wyraz katastrofizmu historiozoficznego (określenie K. Wyki) poety. Na obraz współcz. pejzażu (zielony liść, błękitne niebo, dzbany z wrzącą wodą) nakładają się obrazy przeszłości (dymiące działa, kanonier, krzyczący gniewnie ludzie). Wyobraźnia niszczy pozornie spokojny krajobraz, przywołuje rekwizyty wojenne, sentymentalną scenę pożegnania przed wyruszeniem do boju. Groźny czas (porównanie do lwa) zwolnił bieg. Historia jest bowiem wciąż trwającą wojną (zmieniają się tylko kostiumy i rekwizyty). Mężczyźni giną, a kobiety pielęgnują ich groby. Wiersz kończy się apokaliptyczną wizją pochodów ludzkości idących ku zagładzie, stopniowo znikających. "Jeszcze słychać śpiew i rżenie koni" - za moment zapadnie absolutna cisza.