(1885-1944)
publicysta i prozaik, walczył w powstaniu warszawskim i zmarł z odniesionych ran. Jako żołnierze AK zginęli jego dwaj synowie Andrzej i Paweł, których dzieciństwo utrwalił w opowiadaniach Wakacje moich dzieci (1925) i Aciaki z I a (1932). Działalność publicyst. rozpoczął jako korespondent prasy krajowej w Belgii, w 1914 r. wstąpił do Legionów, był adiutantem J. Piłsudskiego i kronikarzem I Brygady. Współpracował z dziennikami "Głos Prawdy" i "Gazeta Polska" (1926-39), od 1933 sekretarz generalny PAL, od 1935 członek Komisji zagranicznej PEN Clubu. Pisarstwo K.-B. jest oryginalnym połączeniem metody naturalistycznej i ekspresjonistycznej; w ujmowaniu człowieka charakteryzuje je swoisty behawioryzm; autor operuje stylem dosadnym, pełnym elips i skrótów, kontrastów i dysonansów, zderzających typowo młodopolskie partie lir. z ekspresjonistycznym, wprost brutalnym językiem potocznym. Debiutem powieściowym K.-B. stała się Niezguła (1911), podobnie jak kolejny Proch (1913) utrzymana w stylistyce modernistycznej. Publicystyka wojenna to m.in. reportaże: Piłsudczycy (1915), Iskry (1915), Mogiły (1916). Powieść Generał Barcz (1923), znakomita realizacja odmiany gatunkowej - powieści polit. i zarazem powieści z kluczem - jest kroniką początków Polski niepodległej, a jednocześnie studium przemocy w metodach walki polit. Ostry konflikt społ. w Zagłębiu Śląsko-Dąbrowskim jest tematem cyklu Czarne skrzydła (t. 1-2, 1928-29), natomiast dzieje i sylwetkę wybitnego przywódcy chłopskiego przedstawia Mateusz Bigda (1933). Ponadto wydał lir. wspomnienia Miasto mojej matki (1925), opowiadania W cieniu zapomnianej olszyny (1926) oraz wspomnienia z podróży, eseje i odczyty.