(ur. 1930)
reporter, prozaik. Studiował w Akademii Nauk Politycznych i na wydziale dziennikarskim UW. Członek redakcji "Sztandaru Młodych" (1950-60), "Świata" (1960-69), "Kultury" (1969-72), "Literatury" (1972-81). Wykładowca Studium Dziennikarskiego UW. Jako reportera interesowała go przede wszystkim psychika bohaterów - ich motywy działania i sposób interpretowania faktów. W Co u pana słychać (1975) relacjonował trudne rozmowy z byłymi dygnitarzami gestapo, w Trzy złote za słowo (1964) - z konfidentami gestapo. Tropił niezwykłe (Baśnie udokumentowane, 1976), często sensacyjne wydarzenia ("Zbawiciel świata" porwany, 1960), ujawniał dramatyzm losów zwykłych ludzi i portretował postaci powszechnie znane (Wydanie św. Maksymiliana w ręce oprawców, 1989; słynny wywiad-rzeka Wańkowicz krzepi, 1973). Pisał też reportaże z podróży (Ku początkowi świata, 1966). W 1984-85 wydał Dziennik tematów, łączący reportaże ze wspomnieniem i autorefleksją. K. jest również autorem powieści (m.in. Diament odnaleziony w popiele, Mięso papugi - utwór autobiograficzny) oraz scenariuszy filmów fabularnych (np. Ktokolwiek wie, Zbrodniarz, który ukradł zbrodnię - na podst. własnej powieści) i dokumentalnych (m.in. Album Fleischera). Został wyróżniony nagrodą im. Bruna (1955) i im. K. Pruszyńskiego (1979).
- Kąkolewski Krzysztof, (ur. 1930)
- KĄKOLEWSKI, Krzysztof (ur. 1930)
- KRZYSZTOF, Pochodzenia greckiego,...