(1920-86)
poetka, tłumaczka. Przed wojną studiowała pedagogikę na UW, po wojnie - filologię klasyczną w Łodzi. Okupację przeżyła w Lublinie i Lubelskiem, uczestnicząc w tajnym nauczaniu. W l. 1952-57 należała do zespołu redakcyjnego "Nowej Kultury", a od 1968 r. "Twórczości". Za podpisanie Memoriału 59 intelektualistów (1975) objęta zakazem cenzury. Wyróżniona nagrodą bułgarskiego i pol. PEN Clubu (1959, 74). Debiutowała w 1945 r. w tyg. "Odrodzenie". Debiut książkowy - Wychowanie (1949). We wczesnych utworach przemawiała z pozycji laickich, jako zwolenniczka doktryny socrealizmu. Jednak już wtedy wydała tomiki bardziej autentyczne, osobiste, w których pojawiały się motywy przemijania i związku człowieka z naturą (O szczęściu, 1952; Bicie serca, 1954; Pod chmurami, 1957). W l. 60. towarzyszy im świadomość dokonań wielu pokoleń ludzi - poetka sięga do mitów utrwalonych w lud. kulturze, tłumaczy pieśni i liryki lud.: bułgarskie (Oj lesie, lesie zielony, 1956), ros. (Piołunowe ziele, 1961), serbsko-chorwackie (Perły i kamienie, 1961). W twórczości K. wyraźną cezurę stanowi Biały rękopis (1970) poświęcony pamięci męża, poety J. Śpiewaka. Wiele zawartych w nim wierszy ma postać rozmowy ze zmarłym, jest ciągłą walką z zapominaniem. Śmierć męża stała się dla pisarki powodem wstrząsu rel., który znalazł wyraz w jej późniejszych wierszach (t. Dwie ciemności, 1984). Od tego momentu twórczość K. włącza się w nurt rel. liryki pol., jest zapisem trudu zdobywania wiary. Stale obecne są w niej motywy cierpienia i śmierci, które poetka próbuje rozpoznać w perspektywie metafizycznej. Wiara przynosi jej zgodę na kształt egzystencji, pogodną akceptację życia (Drzewo). Przemianom ku coraz większej prostocie ulega język poet. K. - z wierszy znika początkowy patos. Najważniejsze (poza wymienionymi) zbiory wierszy K. to: Odwołanie mitu (1967), Drugie szczęście Hioba (1974), Rękopis znaleziony we śnie (1978), Milczenie (1979), Wpół słowa (1983), Milczenia i psalmy najmniejsze (1988). K. jest także autorką 2 antologii wierszy, opatrzonych komentarzami (Od Czarnolasu, 1971; Od Leśmiana, 1974), szkiców lit. (m.in. Jeden z grzechów pięknych, 1967; Twarze księgi, 1982; Na progu słowa, 1985; Książka nad książkami. Szkice o Piśmie świętym, 1988; Wszystko jest w Psalmach, 1990) oraz Notatnika 1973-79 (wyd. 1987) i książek dla dzieci i młodzieży, np. powieści W Nieparyżu i gdzie indziej (1967).
- Kamieńska Anna, (1920-86)
- KAMIEŃSKA, Anna (1920-86)
- KAMIEŃSKA, Irena (ur. 1941)