(ur. 1937)
poeta, prozaik, krytyk lit., tłumacz. Recenzent Nowej Fali. Studiował w warszawskiej AWF i na UW (filozofię). W l. 60. był związany z Orientacją Hybrydy. Współtwórca i red. "Nowego Wyrazu" (1972-76), red. "Literatury" (l. 80.). W 1976-82 pracował w dziale poet. Polskiego Radia, a od 1992 r. jest dyrektorem lit. II programu. Wiersze opublikował m.in. w tomach: Godzina jastrzębi (1970), Drozd i inne wiersze (1972), Prywatna historia ludzkości (1979), Wiersze i poematy (1982), Sceny Grottgera i inne wiersze (1984), Lekcja biologii i inne wiersze (1990), Poeta nie spóźnia się na poemat (1991), Czerwone jabłuszko (1994), Święty związek (1997). Twierdzi, że zadaniem poezji jest bronić człowieka przed chaosem świata. Zwł. we wcześniejszych wierszach notuje ów chaos, zestawia sytuacje, gromadzi językowe stereotypy, slogany. Stopniowo zmienia charakter twórczości. W poemacie Świerszcze (1982) o życiu w harmonii z naturą pisze jako o szansie człowieka na wyzwolenie się. Kończąca utwór Oda do Jana Jakuba Rousseau jest wezwaniem do wyjścia poza negację. W zbiorze esejów Poezja i sobowtór (1986) daje wyraz przekonaniu, że najważniejszym zadaniem poezji jest dawanie ludziom nadziei. K. jest autorem powieści Wiosna i demony (1980) - zapisu doświadczeń pokolenia, tłumaczem lit. niem. (m.in. B. Brechta) i ang. (m.in. T. S. Eliota). Opracował i wydał antologię współcz. poezji od 1956 r. (1998) oraz utwory D. Naborowskiego, T. Peipera, A. Sterna, T. Czyżewskiego i R. Wojaczka.
- Karasek Krzysztof, (ur. 1937)
- KARASEK, Krzysztof (ur. 1937)