(ur. 1931)
poetka, powieściopisarka, reprezentantka pokolenia 56. Ukończyła polonistykę na Uniwersytecie Wrocławskim (1953). Od 1968 r. współpracowała z "Odrą", zamieszczając w niej stały felieton Z poczekalni (wybór ukazał się drukiem w 1978 r.). Od 1972 r. członkini kolegium redakcyjnego pisma. W latach 1972-75 była prezesem Wrocławskiego Oddziału ZLP. Członkini PEN Clubu. Laureatka wielu nagród literackich, m.in. S. Piętaka (1965), Fundacji Kościelskich (1969). Debiutowała tomem poezji Gumowe klocki (1957), zawierającym pomysłowe, dowcipne wiersze. Dostrzeżono ją jednak po znakomitym W rytmie korzeni (1963). Tworzy poezję refleksyjną, stawiającą pytania o to, jak żyć w świecie absurdu. W jej utworach istnieje konflikt między zakorzenieniem w kulturze (postulat związku z tradycją, zachowania ciągłości) a poczuciem obcości, między trwaniem a przemijaniem. Poezję K., poddaną dyscyplinie rozumu, wypełniają rozważania intelektualne, potrzeba doznań zmysłowych i ironiczny zapis codzienności. K. posługuje się wyrazistym, dobitnym językiem, wydobywa z niego nieoczekiwane odcienie znaczeniowe. Poetka opublikowała jeszcze t. Smuga i promień (1965), Lista obecności (1967), W rytmie słońca (1974), Postoje słowa, Wielka pauza, W płynnym stanie, Żalnik (1989). W 1964 r. wydała pierwszą powieść - bardzo dobrze przyjęte autobiograficzne Postoje pamięci, złożone z 3 części: Chętna pamięć (o dzieciństwie przed wojną), Pamięć niechętna (o czasach okupacji) i Przeciw pamięci (o młodości w Zamościu). Z mniejszym entuzjazmem przyjęto Ptaki dla myśli (1973) - powieść trudną w lekturze, zbudowaną ze skojarzeń i aluzji, nie zachowującą ciągłości fabuły. Opowiedziana w niej podróż bohatera do Włoch równie dobrze mogłaby się rozegrać we śnie. K. jest też autorką nowel Noli me tangere (1984) i groteskowej trylogii dram. Trzy światy (1982), złożonej ze słuchowisk: Izba wytrzeźwień, Trzy światy i Ciamkanie. Napisała również książkę dla dzieci, Magiczne imię (1986).
- Kozioł Urszula, (ur. 1931)
- KOZIOŁ, (m.)
- KOZIOŁ, Urszula (ur. 1931)