(1482- 1537)
poeta, dworzanin, biskup, arcybiskup i prymas, przeciwnik luteranizmu. Osobowość prawdziwie renes.: korzystał z wszystkich uroków życia, otoczył się wspaniałym dworem, ale był też erudytą, humanistą wykształconym we Włoszech (w Bolonii), miłośnikiem sztuki, mecenasem m.in. K. Janickiego. Zręczny polityk, mistrz dworskiej intrygi. Początkowo sekretarz Barbary Zapolya (żony Zygmunta I), potem króla i Bony. Do swojej twórczości lit. nie przywiązywał dużej wagi. Pisał wiersze okolicznościowe, panegiryki, śmiałe - często frywolne - erotyki; z pasją uprawiał satyrę i pamflet, nie oszczędzając eksponowanych osobistości. Jest również autorem wierszy refleksyjnych, rel., antyreformacyjnej Pochwały Lutra - tytuł ironiczny (Encomia Lutheri), przepełnionej troską o losy państwa i Kościoła Skargi Religii i Rzeczypospolitej (Religionis et Reipublicae quaerimonia) oraz znakomitych mów w stylu cycerońskim (np. na powitanie Bony) i traktatów teol. Pisał żywą, mówioną łaciną, śmiało demonstrował swoje poglądy. Zyskał uznanie za granicą - jego prozę cenił Erazm z Rotterdamu.
- Krzycki Andrzej, Cricius, (1482-1537)
- KRZYCKI, Andrzej, Andreas Cricius...
- KRZYCKI, Leon (1881-1966)