(1838-86)
pisarz i dziennikarz, czołowy przedstawiciel tzw. lwowskiej szkoły satyr. Syn austr. urzędnika, świadomie wybrał narodowość pol. Wziął udział w powstaniu styczniowym, przedostawszy się do Królestwa wraz ze zorganizowanym w Galicji oddziałem. Więziony za uczestnictwo w walkach. Po uwolnieniu pracował w lwowskich czasopismach - był współred. "Gazety Narodowej", potem "Dziennika Polskiego"; publikował też w innych pismach. Popularność zdobył Kronikami lwowskimi - ciętymi, dowcipnymi felietonami. Odnosił się w nich do aktualnych wydarzeń, toczył polemiki polit. ze "stańczykami", szydził z konserwatystów stosując technikę pamfletu. Stworzył pol. felieton - na kronikach L. wzorowali się B. Prus i H. Sienkiewicz. Był autorem satyrycznych powieści, mocno osadzonych w galicyjskiej współczesności - nieznajomość realiów sprawia, że dziś utwory te są mało czytelne. Wyłania się z nich groteskowa wizja żałosnych ludzi i pozbawionego sensu świata. Najwybitniejsze dzieło L. to Wielki świat Capowic (1869, I tytuł Panna Emilia) - portret człowieka, którego jedynym pragnieniem jest przypodobać się władzy, Koroniarz w Galicji (1869), którego bohater - tchórz i uciekinier z Królestwa - podaje się za reprezentanta władz powstańczych, a głupota galicyjskiej szlachty sprawia, że zostaje uznany za narod. herosa, oraz Głowy do pozłoty (1873) - powieść w formie wspomnienia, znakomity kpiarski obraz różnych środowisk galicyjskich po powstaniu styczniowym, z których tępotą daremnie próbuje walczyć gł. bohater. Poza tym L. napisał kilka innych, słabszych powieści (np. Idealiści, 1876; Dziwne kariery, 1881). Jego twórczość surowo ocenili krytycy z kręgu Teki Stańczyka; inni (m. in. Prus) cenili ją za walory realistyczne.