wiersz T. Różewicza z t. Formy (1958), stylizowany na list duszpasterski. Oksymoron w I wersie określa skalę uczuć mówiącego: od miłości do niechęci. Utwór jest wypowiedzią moralisty apelującego do ludzi o powściągnięcie własnego egoizmu, wyrozumiałość i współczucie dla innych, o respektowanie społ. norm życia. Mówiący odróżnia dobro od zła - patrzy z pozycji kogoś stojącego wyżej niż pouczani ludzie (czasowniki w 2. os. l.mn.). W zakończeniu wiersza ujawnia się jednak jako jeden z nich, obarczony takimi samymi winami (czasowniki w 1. os. l.mn.).
- nawiązania do Biblii, jedne z najczęstszych...