(1909-88)
poeta, prozaik, tłumacz, publicysta. L. 1914-22 spędził w Rosji. Po powrocie do kraju zamieszkał w Lublinie, związał się z kręgiem J. Czechowicza. Początkowo bliski radykalnej lewicy artyst.,
red. miesięcznika lit.-społ. "Barykada" (1932). W 1935 r. zerwał te związki (wiersz Smutne porachunki) i nawiązał współpracę z ukr. i kaukaską emigracją. W 1938 r. zamieszkał w Warszawie. Do zimy 1939 r. pracował w PCK, potem przedostał się do Francji, gdzie został internowany w obozie dla pol. żołnierzy w Livron. Tu w 1940 r. założył pismo "Wrócimy" (wypełniał je w większości własnymi tekstami). W V 1941 r. uciekł do Hiszpanii. Schwytano go i na 1,5 roku osadzono w obozie w Figueres, po wyjściu zamieszkał na stałe w Madrycie. Debiutował zbiorem wierszy Słońce przez szpary (1929). Dwa kolejne tomy: Rozmowa z Ojczyzną (1935) i Demonom mocy (1936), przyniosły mu Nagrodę Młodych PAL w 1937 r. Zawierały - charakterystyczną także dla późniejszej twórczości Ł. - pesymistyczną poezję, eksploatującą motyw konfliktu natury i kultury. W wojennych wierszach (Z dymem pożarów), będących zapisem osobistych przeżyć, autor weryfikował mity narod., rozwijał motywy tułactwa. Ten typ poezji kontynuował w Modlitwie na wiosnę (1947) - przejmującej prośbie o możliwość powrotu do kraju. Dramatyzm historii oraz uroda pejzażu Ukrainy i Wołynia to stałe tematy twórczości Ł. (Złota Hramota, 1954; Pieśń o Ukrainie, 1959). Wątki i techniki lit. arabskiej wykorzystał w Kasydach i gazelach (1961). Podsumowaniem dorobku poet. Ł. był t. W połowie wędrówki (1972). Ł. napisał także powieści nawiązujące do lat dzieciństwa (Komysze, 1955; W stanicy, 1958; Droga powrotna, 1961) i młodości (Dzieje Józefa Zakrzewskiego, 1965-70). Tłumaczył głównie poezję ros. i ukr. Jako publicysta wiele uwagi poświęcił pol. polityce wsch. (artykuł Polska i my, 1941), akcentował chrześc. posłannictwo Polski, eksponował jej cywilizacyjny dorobek (artykuł W imię czego walczymy, 1940). Po wojnie współpracował z paryską "Kulturą" oraz londyńskimi "Wiadomościami" i "Dziennikiem Polskim". Pod pseud. uprawiał satyrę polit. (fraszki i satyry), np. Na Stalina, Na obchody mickiewiczowskie we Lwowie. W Polsce zaczęto drukować jego wiersze dopiero w 1980 r.