(1896-1966)
pisarz, publicysta, polityk. Starszy brat Józefa M. Z wykształcenia prawnik. Niezwykle barwna postać, nazywany "ostatnim szlachcicem Rzeczypospolitej". W czasie I wojny działał w młodzieżowej organizacji niepodległościowej, po wojnie ideolog grupy wileńskich monarchistów (tzw. żubrów). W 1922 r. założył "Słowo" (redagował je do 1939). Był pierwszym opiekunem żagarystów. W l. 1928-32 poseł do sejmu. W 1939 r. osadzony w Berezie Kartuskiej jako reprezentant prawicowej opozycji. Po IX 1939 r. przebywał we Francji, potem w Anglii, nadając ton londyńskiemu środowisku Polaków. Był przeciwnikiem polityki Sikorskiego. W l. 1954-56 pełnił funkcję premiera rządu emigracyjnego. Jako dziennikarz debiutował w 1917 r. w krakowskim "Czasie". Zarówno w aktualnej publicystyce (m.in. Książka moich rozczarowań, 1939; Klucz do Piłsudskiego, 1943), jak i w eseistyce hist. prezentował subiektywne interpretacje wydarzeń. Pisał efektownym, gawędziarskim stylem, kontynuując tradycję sienkiewiczowską. Teksty ubarwiał aforyzmami. Ważne dla współcz. życia umysłowego książki M. to monografie Stanisław August (1956) i Dostojewski (1957), pamflety na londyńską emigrację Londyniszcze (1957) i Zielone oczy (1958) oraz Herezje i prawdy (1962) i Europa in flagranti (1965). M. napisał także 4 jednoaktówki, m.in. Siżyś (o Z. Krasińskim). Pośmiertnie wydano zbiory jego tekstów Odeszli w zmierzch (1968) i Kto mnie wołał, czego chciał… (1972).
- Mackiewicz Stanisław, pseud. Cat, (1896-1966)