(1858-1919)
krytyk lit. i pedagog, początkowo rzecznik idei pozytywistycznych, od lat 90. popularyzator lit. modernistycznej w kierowanym przez siebie "Tygodniku Ilustrowanym" (1898-1907). Początkowo bankowiec, drogą samokształcenia doszedł do pozycji najwybitniejszego krytyka lit. swej epoki. Brał udział w opracowaniu Encyklopedii powszechnej Orgelbranda i Wielkiej encyklopedii ilustrowanej. Najważniejsze studia i szkice to m.in. Diabeł w poezji (1894), Czarnoksięstwo i mediumizm. Studium historyczno-porównawcze (1896), Swoi i obcy. Pokrewieństwa i różnice. Zarysy literacko-estetyczne (1898). Bogate studia komparatystyczne lit. pol. i powszechnej oraz porównawcze zestawienia utworów lit. i filoz. z dziełami sztuki plastycznej znalazły wyraz w głównym dziele Słowacki i nowa sztuka (1902), w którym określił m.in. estetyczne właściwości sztuki młodopolskiej. Twórczość i twórcy (1904), Król Duch czy królowie Duchy (1910), Studia o Żeromskim i Wyspiańskim (pośmiertnie 1921) to prace o psychologii krytyki, o celach sztuki, o Mickiewiczu w lit. wszechświatowej, o wzniosłości u Słowackiego. Studium polemiczne z J. Weyssenhoffem o Wyspiańskim to Weyssenhoff i "laury" Wyspiańskiego (1911). W 1925 r. wydano I tom zbiorowych Pism M. z dokładnym życiorysem i szczegółową bibliografią.
- Matuszewski Ignacy, (1858-1919)
- MATUSZEWSKI, Ignacy (1891-1946)
- MATUSZEWSKI, Ignacy (1858-1919)