(1943)
wiersz K. K. Baczyńskiego, wyraz katastrofizmu historiozoficznego i generacyjnego (określenie K. Wyki). W utworze przenikają się obrazy przyrody (piękny, spokojny pejzaż mazowiecki) i przywołanej wspomnieniem przeszłości (powstanie narod. - tragiczne, ale heroiczne, święte). Czas (naturalne przemijanie) wchłania pamięć ludzkich dramatów, zabliźniają się rany. Gwałtowny dysonans wprowadza zwrotka mówiąca o wybuchu II wojny światowej (dram., pełne grozy obrazy walącego się nieba, pożogi, potopu krwi, wszechobecnej śmierci). Historia okazała się niepokonana - wciąż przynosi zło i determinuje ludzkie losy. Podmiot mówiący heroicznie przyjmuje obowiązek walki i świadomość czekającej go śmierci. W puencie wypowiada dramatyczną wątpliwość: nie jest pewien, czy on i żołnierze tacy jak on zostaną docenieni przez potomnych.