(Nad Czarnym Stawem Gąsienicowym)
wiersz K. Przerwy-Tetmajera zamieszczony w cyklu Z Tatr (1894), będący przykładem połączenia liryki sytuacyjnej z elementami wyznania. Zastosowana personifikacja pozwala pokazać ożywiony świat przyrody na kształt przeżyć człowieka, dialog mgieł dynamizuje obraz. Ulotność wrażeń oddają pląsające przy świetle księżyca mgły, które bawią się "ćmy błoną przeźroczą", "puchem mlecza", "sów pierzem puszystym". Prezentowany pejzaż górski poprzez swoje ukonkretnienie nabiera cech wiarygodności, oczarowanie urokiem ciszy i spokoju osiąga autor gromadząc epitety: "powiewne szumy", "wiatr uciszony", "smrekowy szept". Zastosowana metoda obrazowania poet. - połączenia wrażeń kolorystycznych, dźwiękowych i zapachowych (synestezja) - podkreśla sensualizm świata przedstawionego, tworzy nastrój, ma wpływ na zmysły czytelnika. Zapisany obraz jest poet. przetworzeniem malarskiej techniki impresjonistycznej, której istotą było ukazanie ulotnego piękna chwili.