(po 1550-1622)
poeta okresu przejściowego między renesansem a barokiem, obdarzony malarską wyobraźnią. Autor Zbioru rymów (1612). Jego twórczość - głównie rel. - jest bliska dążeniom kontrreformacyjnym. M. mówił o marności i przemijaniu wszystkiego, rozbijał mit arkadyjski - żegnał na zawsze wieś, krainę utraconej szczęśliwości (Waleta włoszczonowska). Choć opisywał świat grzechu, nie negował go, był świadom jego uroku. Twierdził, że w świadomości ludzi toczy się nieustanna gra wartości, dlatego wiedzy o człowieku szukał w analizie własnego wnętrza. Poznanie siebie, prowadzące do poznania Boga, uważał za jedyną drogę do wewn. przemiany. Był przekonany o jej konieczności, ale i niemożliwości - ludzie nie potrafią przekroczyć granic własnej natury (działania wbrew niej opisywał posługując się metaforyką makabry). Szansą człowieka jest - zdaniem M. - pokuta i ciągła czujność. Uważał, że poeta powinien szukać odniesienia w kreacji Boskiej. Dlatego czuł się uprawniony do budowania własnych wizji raju czy dziejów człowieka - chrystianizował mitologię (Apollo i muzy składają hołd Chrystusowi w stajence betlejemskiej - Rotuły na narodzenie syna Bożego). Najchętniej nawiązywał do tradycji średniow.: przerobił na wiersze Credo, pacierz, Dekalog. Poemat Historia … gorzkiej męki i okrutnej śmierci Boga wcielonego Jezusa Pana ujął w cykl godzin liturgicznych. Umiejętnie ukazywał przestrzeń w ruchu (Łódź Opaleńska), posługiwał się kolorem i światłem.
- MIASKOWSKI, Kasper (po 1550-1622)...
- KASPER, Pochodzenia perskiego,...