powieść J. Andrzejewskiego ukończona w 1970 r., wyd. w drugim obiegu (1979), oficjalnie opublikowana (z ingerencją cenzury) w 1981. Pretekstem do opisania wybranego wycinka współcz. rzeczywistości miał być, występujący dość często w lit., motyw wesela, początkowa część fabuły tylko je zapowiadała, komentarz autora informował, że zerwane zaręczyny przekreślają te zamiary. Na kształcie powieści zaważyła tendencja autotematyczna, autor zarysował wątek akcji, by go natychmiast skomentować, ten charakter utworu podkreśla wprowadzony dziennik, a przytoczone fragmenty oznaczone są datami od 7 III do 19 IX 1970. Zapisy konkretnych wydarzeń (pogrzeb Pawła Jasienicy i jego obrona przed niesłusznymi oskarżeniami polit., proces grupy młodzieży nielegalnie przewożącej do kraju paryską "Kulturę"), komentarz do narastającego niepokoju, zwierzenia o niemożności pisania dzieła są przykładem prozatorskiego eksperymentu, a wielopoziomowa konstrukcja służy próbie opisania kryzysu współcz. rzeczywistości polit. Na pozorny chaos kompozycyjny powieści (miazgę) składa się również pomysł włączenia działu zatytułowanego "Intermedium, czyli polskie życiorysy", będącego niemal encyklopedycznym rejestrem informacji o postaciach występujących w utworze, ale też dającego świadectwo niezwykłych pol. losów. Oryginalna forma lit. oddaje ówczesną miazgę życia społ. i publicznego w Polsce, powieść ma kilka perspektyw: polit. z rysunkiem zdeprawowanej władzy, historiozoficzną z opisem zbiorowych losów, rel. z oznaką upadku człowieka akceptującego kardynalne grzechy totalitaryzmu, estetyczną z fundamentalnym pytaniem, czy z moralnej miazgi może powstać sztuka.
Miazga
Literatura polska