(1911-43)
poeta, eseista, krytyk lit. i filozof. Studiował filozofię na UW i w Paryżu. W l. 1932-34 współred. "Zet", w 1935-38 kierował działem krytyki lit. w "Prosto z mostu", potem redakcją prozy w Polskim Radiu. W 1939 r. przedostał się do Paryża - tu współpracował z "Wiadomościami Polskimi". Od 1940 r. do śmierci mieszkał w Grenoble. Na jego poglądy wpływ wywarła filozofia głębi (zwł. freudyzm), potem personalizm chrześc. Debiutował w 1929 r. wierszami w "Kwadrydze". W 1933 r. opublikował tom wierszy Chleb z Gietsemane. Był twórcą polskiego eseju filoz. W tekstach osnutych najczęściej wokół jednej postaci (filozofa, bohatera lit. lub mitol.) formułował ważne dla współczesności problemy. W eseju O nienawiści, okrucieństwie i abstrakcji ("Wiadomości Polskie" 1940, nr 10) oskarżał totalizm o wyzwalanie w ludziach niekontrolowanej nienawiści i obojętnej ciekawości widza w miejsce dobra. Uważał, że w takiej sytuacji nie wolno pozostawać biernym obserwatorem. W Odpowiedzi na listy Francesca, obywatela rzymskiego ("Wiadomości Polskie" 1940, nr 12) występował jako obrońca wartości kultury europ. Głosił, że obowiązkiem humanisty jest zachować to, co w kulturze dobre, sprawiedliwe i piękne. W Portrecie Kanta (1941) na przykładzie filozofa żyjącego w świecie własnych idei i uznającego, że świat nie jest godny uwagi, jeśli nie odpowiada abstrakcyjnym wyobrażeniom o nim, rozważał problem stosunku nauki do rzeczywistości. Eseje M. ukazały się w zbiorach: Podróże do piekieł (1933), Dwa portrety (1942) oraz Portret Kanta i trzy eseje o wojnie (1947). Ich walorem były precyzja toku myślowego i wyjątkowa uroda słowa.
- Miciński Bolesław, (1911-43)
- MICIŃSKI, Bolesław (1911-43)
- MICIŃSKI, Tadeusz (1873-1918)