cykl liryków M. Konopnickiej stylizowanych na piosenki ludowe, wyd. w zbiorze Poezje (1883). Wyrosłe z inspiracji romant. (T. Lenartowicza, W. Syrokomli) utwory są prezentacją problemów, a szczególnie niedoli chłopa widzianych jego oczyma i przez niego samego artykułowanych. Bliskie technice pieśni lud., z wyraźnymi paralelizmami wewnątrzwierszowymi, kontrastem, anaforą i eksponowanym refrenem są utwory o chłopskim poczuciu krzywdy: Świecą gwiazdy, świecą..., bezradności: A czemuż wy chłodne rosy / Padacie..., gorzkiej świadomości, że w ustalonym porządku świata nie ma miejsca na sprawiedliwość dla najbiedniejszych: Wsiałem ci ja w czarną rolę... czy A jak poszedł król na wojnę... Pozorna banalność strof była świadomym założeniem poetki dążącej do jak najlepszego wyrażenia myśli i uczuć podmiotu lir., a zarazem odbiorcy, sposób patrzenia jest tożsamy z postawą naiwnego, lud. pieśniarza.
Na fujarce
Literatura polska