(Pieśń XXIV z księgi II)
autotematyczna pieśń J. Kochanowskiego. Parafraza ody Horacego (oda XX z ks. II). Zapis samoświadomości poety, który wie, że jego wyższość nad innymi płynie z posiadania dwóch natur: ludzkiej i poetyckiej. Nieśmiertelność tej drugiej (motyw non omnis moriar) została ukazana w metaforycznym obrazie przemiany w łabędzia, którego lot trwa nieskończenie w czasie i przestrzeni. Wg wierzeń starożytnych łabędź był symbolem boskości (Apollo zmieniał się w łabędzia), wielkości poety (dusze największych poetów przybierały jego postać) i sztuki (ptak poświęcony muzom). Konsekwencją wyrażonych w pieśni przekonań jest ostatnia zwrotka, w której pojawia się motyw "próżnego" (zbędnego) pogrzebu i niepotrzebnych łez.